Nazwa „brokuł” pochodzi od włoskiego słowa „brocco” oznaczającego „łodygę zakończoną kwiatem”. Prawdopodobnie pochodzi z Cypru. Był powszechnie uprawiany w starożytnej Grecji i Rzymie, gdzie w I wieku n.e. był przygotowywany z oliwą, białym winem i czosnkiem. Powoli jednak znikał z talerzy Włochów, aby pojawić się w XVI wieku we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego i północnej Europie. We Francji warzywo spopularyzowała Katarzyna Medycejska, żona króla Henryka II, która mianowała brokuły „włoskim szparagiem”. Do Polski sprowadziła je w XVI wieku królowa Bona.
Obecnie największe uprawy znajdują się w Europie: w Polsce, Anglii, Francji, Hiszpanii i we Włoszech. Wielkie uprawy wykorzystują także mikroklimaty w dolinach południowej Kalifornii. Bliskimi krewniakami brokuła są kalafior i kapusta, stąd też brokuł często zwany jest albo zielonym kalafiorem, albo kapustą szparagową.
Nie wszyscy wiedzą, że borkuły możemy spożywać w formie ugotowanej, jak i surowej. Brokuł jest świetnym dodatkiem do ryby oraz mięsa. Jest także idealnym składnikiem sałatki. Można go także potraktować podobnie jak robili to dawno temu rzymianie i podsmażyć go na oliwie z białym winem i czosnkiem. Warto dodać do niego też czegoś ostrego, np. papryczkę chili. Wielbiciele lazanii pokochają brokuła za jego smakowite połączenie z serem i ziemniakami.
Jak w przypadku innych delikatnych, zielonych warzyw, aby zachować piękny kolor brokułu oraz większą ilość wartości odżywczych warto gotować go kilka minut na parze, po czym włożyć na pół minuty do wody z lodem.