Pochodzący z Indii, gdzie do dzisiaj uprawia się wszystkie jego odmiany, bakłażan zaczął być uprawiany we Włoszech w XV wieku. Dopiero dwieście lat później rozpowszechnił się w całej południowej Europie. Początkowo bakłażan nie cieszył się dobrą reputacją. Posądzano go o powodowanie epilepsji i gorączki. W północnej Europie nazywano go nawet „szalonym jabłkiem”, albowiem wierzono, iż spożywanie bakłażanów wywołuje szaleństwo. Z czasem jednak stał się wręcz luksusowym smakołykiem na królewskich stołach państw śródziemnomorskich.
Tak jak jego kuzyn – pomidor, bakłażan należy do rodziny psiankowatych, która przez długi czas była uprawiana w celach dekoracyjnych. Ich właściwości smakowe i odżywcze doceniono dopiero w XIX wieku. Powszechnie uznawany jest za warzywo, ale z botanicznego punktu widzenia jest to owoc, co więcej – jagoda. Współcześnie istnieje wiele gatunków bakłażana występujących nie tylko w różnych kształtach – owalne lub w kształcie gruszki, ale także w wielu barwach od białego, przez pomarańczową i zieloną, po fioletową. Angielska nazwa bakłażana – « eggplant » – wywodzi się z jednej z odmian owocu – o owalnym kształcie i białym kolorze – dosłownie « roślina jajko ».
Fioletowy, żółty, biały, zielony czy czarny – możliwości jest wiele. Ku uciesze mieszkańców Libanu, Maroka, Turcji, Grecji, Armenii i Włoch, którzy to najchętniej wykorzystują bakłażana w swoich kuchniach. Smażony na oliwie z oliwek z czosnkiem, grillowany z kuminem, w plackach, pieczony z miodem i fetą, dodany do dań z jagnięciną – wszystkie wersje są równie smakowite. Aby ułatwić jego pieczenie, przetnij bakłażana wzdłuż i natnij delikatnie skórkę w poprzek.